Inwentaryzacja w księgach rachunkowych instytucji kultury – przykłady księgowań

Różnice inwentaryzacyjne do czasu ich rozliczenia ujmuje się na koncie 240 „Pozostałe rozrachunki”. Wiele instytucji kultury używa jednak odrębnego konta zespołu 2 np. 241 „Rozliczenie różnic inwentaryzacyjnych”. Ze względu na to, że niedobory i nadwyżki ewidencjonuje się osobno, najczęściej stosuje się odpowiednią analitykę (np. konto 241-1 „Rozliczenie niedoborów”, konto 241-2 „Rozliczenie nadwyżek”).

W księgach rachunkowych ujawnienie niedoboru ujmuje się zapisem:

Wn 241 „Rozliczenie różnic inwentaryzacyjnych” (analitycznie: rozliczenie niedoborów),
Ma – odpowiednie konto składnika majątku, w którym ujawniono niedobór (np.

300 „Materiały”, 010 „Środki trwałe”, 100 „Kasa”.

Natomiast ujawnione nadwyżki ewidencjonuje się następująco:

Wn – odpowiednie konto składnika majątku, w którym ujawniono nadwyżkę (np. 300 „Materiały”, 010 „Środki trwałe”, 100 „Kasa”),
Ma 241 – „Rozliczenie różnic inwentaryzacyjnych” (analitycznie: „Rozliczenie

nadwyżek”).

Do wyceny, rozliczenia i ustalenia różnic inwentaryzacyjnych należy przyjąć ceny

poszczególnych składników majątku z ewidencji księgowej.

Niedobory instytucja kultury wycenia:

rzeczowe składniki majątku trwałego – według wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne (umorzeniowe) oraz odpisy z tytułu trwałej utraty wartości,
rzeczowe składniki majątku obrotowego – w cenie nabycia (ewentualnie zakupu) lub koszcie wytworzenia,
środki pieniężne w wartości nominalnej.